Going Dutch

Daar zat ik dan, op m’n gehuurde donkerblauwe Batavus met slechtwerkende remmen plots op een driebaansrotonde waar zes auto’s naast elkaar me probeerden in te klemmen. Fietsen in Paramaribo is een ware kamikazeverrichting. Want net als in meer Zuidelijke landen waar het verkeer regelloos rondrijdt, geldt ook hier het recht van de meest agressieve toeteraar en de brutaalste bumperklever. Gewoon je neus tegen de kont van je voorganger aandrukken en een paar keer flink op de claxon slaan om zo voorrang af te dwingen. Wanneer ik mijn collega’s vertel dat ik me tegenwoordig per tweewieler door de stad beweeg, krijg ik bezorgde gezichten, vele Oh’s en Ah’s en vooral de vrouwen slaan hun hand voor de mond, alsof ik ze vertel dat ik gisteren een nestje rasechte Twa Twa-kuikentjes van m’n balkon af heb gekieperd (vogeltjes waarmee men hier zangwedstrijden houdt!). Vooralsnog ben ik niet van de weg gedrukt, ik claim wat extra ruimte aan de linkerkant van de weg aangezien naast het beton vaak een diep gat gaapt, al dan niet vol met regenwater dat geen kant op kan. Lekker trappen, la-la-la-la-la, windje door m’n haren en langs m’n bezwete voorhoofd, vrolijk zwaaien en bellen naar iedereen die me bemoedigend toeknikt (“Je bent zo’n dapper meisje”, “Pas je wel goed op?”) terwijl de boodschappen in felgekleurde tassen aan m’n stuur bungelen. Ik weet niet zo goed of men nu naar me toetert omdat ik blond ben of omdat ik iets stoms doe. Er wordt hier links gereden (in principe) en er zijn veel eenrichtingswegen (in principe), maar als je je hoorn gebruikt en geanimeerd uit je raam gebaart dat je even iets geks gaat doen, mag je best wel een stukje spookrijden en andere weggebruikers afsnijden als dat ervoor zorgt dat je dan sneller op je bestemming bent. Ik probeer me in beginsel maar te houden aan links aanhouden en het laatste stukje naar kantoor tegen het verkeer in omzeilen door over de stoep te knallen. Ja, ik weet het, da’s ook niet de bedoeling, maar het is hier 30 graden en op sommige momenten 95% luchtvochtigheid, omrijden kost me zo’n zes liter kostbare lichaamssappen.

Ik probeer me zo veel mogelijk aan te passen aan de lokale gebruiken, al valt hantering van een velo hier nu niet bepaald onder. Ik wil namelijk niet zo’n Nederlander zijn die stroopwafels meeneemt voor bij de koffie, bij iedere gerecht mayonaise bestelt en in spaghettibandhemdje en hotpants langs de leeglopende moskee na het vrijdagsgebed loopt. Ik heb al gemerkt dat ik zo meer respect afdwing bij de locals dan die honderden Nederlandse stagiaires die halfnaakt “te koop” over straat lopen en zich verzamelen op typisch Nederlandse plekken: de grote Westerse supermarkten, de salsaklasjes, de zwembaden (waar dan weer de Surinaamse jongens klieken), Kentucky Fried Chicken en de eetcafes waar bitterballen en poffertjes op de kaart staan. Tja, Nederlanders hebben hier niet zo’n goede naam.

Ik had me er dus bij neergelegd. Echt! De komende drie maanden geen bruine boterhammen met boter en pure hagelslag meer, geen Jonagoldappels, geen Mona verwenkwark en geen kandijontbijkoek met chocopasta (inderdaad ja, MET chocopasta). In plaats daarvan rijst, bonen, dubieuze vruchten, roti, zoete aardappel en nog meer rijst, zelfs bij het ontbijt. Maar tijdens mijn eerste bezoek aan de lokale supermarkt (de Chinees! Chinezen hebben hier zowat alle winkeltjes overgenomen) heb ik me verbaasd over de pakken Honig-macaroni en Optimel yughurtdrink, de zakken Lays-chips, en de flessen Robijn-wasverzachter. De hele voorraad was van Nederlandse grond, op een paar vakken onderin na waar ze de kurkuma, masala en casavechips hadden verstopt. En hier doet de Surinamer de dagelijkse boodschappen. Ha! Het is dus veroorloofd om een meergranenpastasalade te maken en om Duo Penotti op een bruin bammetje te smeren! Hoewel hier de Lloret-de-Mar-Piet-Friet-constellatie gelukkig uitblijft, blendt de Hollandse keuken hier moeiteloos met de Chinese, Javaanse en Hindoestaanse. Je kunt in vele warungs ook een bordje snert halen (lekker voor als het regent en dus frisjes is, aldus de Surinamers).Hoe smakelijk de creoolse keuken hier ook is, alles wordt zowat geserveerd met rijst en kip en soms komen de witte korrels gewoon mijn neus uit. En wat blijkt (na hierover een boom te hebben opgezet met mevrouw Kakje), patat mét is hier net zo ingeburgerd als nasi goreng en tjap tjoy. Mevrouw Kakje maakt zelf graag curry voor haar lievelingszus en zoontje maar eigenlijk is ze stiekem dol op frikandellen en pindakaas.

Ik zeg: zondag frietdag!