Broccoliveld achter bloemkoolwolken

Gebukt kruipen we in dit koekblik, een vliegtuigje voor 8 personen. Ik moet toegeven, ik vind het even spannend. Binnenin ziet alles er toch enigszins gammel uit met schroefjes die uit de vloer steken, een weinig zeggend dashbord waar je als passagier op kunt kijken, geplastificeerde A4'tjes in het toestel met inlaadinstructies van de bagageruimte (terwijl ik toekeek hoe alle tassen, flessen water en jerrycans diesel er weinig zorgvuldig in werden gesmeten). De gordels gaan me denk ik ook niet helpen bij hevige turbulentie. Maar goed, de riemen gaan vast en hortend en stotend gaan we over de airstrip de lucht in. Wiehoeeee! In zo'n vliegtuigje heb je een onvervalst gevoel van airborne zijn en door de lucht snijden. De gekleurde daken van Paramaribo gaan op in grote vierkante blokken van straten, van wijken. De stad onder ons smelt weg in een landschap van plantages en rivieren. De wolken werpen hun schaduwen op district Para, waar in de 17e eeuw de eerste, met name Joodse, plantagehouders zich vestigden en dat nu vooral bekend staat om haar bauxietmijnen en bosbouw. De zanderige wegen van Para verdwijnen. We gaan licht schuddend door de mist van bloemkoolwolken en werpen onze blikken door de raampjes op het broccoliveld van het ongerepte Sipalwini onder ons.

Na een vlucht van ruim een uur komt de landingsbaan van Kabalebo in zicht, of eigenlijk eerst de rivier Kabalebo waar de met gras begroeide airstrip langs ligt. We landen veilig en wel naast het Kabalebo Nature Resort, onze accommodatie voor de komende vier dagen. Wow! In een straal van 100 kilometer om het resort heen, zul je geen indiaan, marron, dorp of enig teken van beschaving tegen komen. Dit is een onbewoond gebied en de 12 personen die hierheen zijn gevlogen samen met het resortpersoneel zijn de enigen die hier nu zijn. Dat geeft een heel bijzonder gevoel. We hangen meteen onze hangmatten aan de balken van onze veranda, die we helemaal voor ons alleen hebben. Er zijn verschillende lodges op het terrein en de rest van groep slaapt elders. We dromen gelijk weg bij het panorma van de airstrip, de toppen van het oerbos waarachter de Kabalebo schuil gaat, en de “Misty Mountain” op de achtergrond. Vogeltjes kwetteren vrolijk om ons heen en landen soepel op de takken in de boomgaard.

Vanwege de grote hoeveelheden regen van de laatste tijd, is het water level zo’n 7 meter hoger dan normaal en moet het programma worden gewijzigd. Sula’s, zoals de stroomversnellingen hier worden genoemd, gaan schuil onder meters krachtig rivierwater afkomstig van het meer zuidelijk gelegen Wilhelminagebergte. Daardoor zijn de rotsformaties in de rivieren onzichtbaar en diverse kreken onbereikbaar. Lange wandeltochten en de beklimming van de Misty Mountain zijn helaas ook niet mogelijk. Trails staan onder water, paden zijn onbegaanbaar door modder en omgevallen bomen. Erg jammer, maar er blijft veel te zien vanaf het water en bovendien is het resort zo schitterend dat het bijna zonde is om steeds weg te zijn.

Het worden vier dagen vol boottochtjes (en beurse konten van de harde houten bankjes in de korjaals), hangmatteren, chillen bij het zwembad, lekker eten, watervallen en vissen. Robin en ik hadden een extra vistour geboekt. De rivieren zitten hier vol giganten, zoals de cat fish, tiger fish en anyumara die gewichten van meer dan 60 kilo kunnen halen. Diegenen die me goed kennen, zullen zeggen: ”Maar Nath, jij houdt toch niet van vissen, je vindt ze vies en eng en glibberig en je bent al bang voor haaien in de Westerschelde of de Galderse Meren.” Ja, dat klopt ook. Mij krijg je voor geen goud die rivier in en al helemaal niet nu ik heb gezien wat daar allemaal in zwemt. Mi gado! Maar het leek me wel heel stoer om zo’n joekel aan de haak te slaan. In een houten korjaal worden Robin, de gids en ik behendig over de Kabalebo rivier genavigeerd. De bootsman weet precies waar de visputten zitten en waar we door het inmiddels zakkende waterpeil mogelijk vlak onder de waterspiegel liggende rotsen om boomstammen kunnen raken. De allergrootste exemplaren zullen we nu niet kunnen vangen door het hoge water, maar een enigszins flinke jongen moet lukken.
Ik was dus nog een vismaagd. Ik heb ooit wel eens gehengeld in Thailand en Peru met een draadje aan een plastic fles die ik af moest wikkelen en er weer omheen moest draaien als ik beet had, maar een echte hengel met zo’n molentje had ik nooit eerder bediend.Na twee keer oefenen weet ik het aas stukken verder de rivier in te werpen dan Robin (al zal hij beweren dat dat niet zo is), maar eerlijk is eerlijk, hij vangt de eerste vis, de meeste vis en de zwaarste vis . De eerste is een 16 pond anyumara. De tweede is voor mij! Ook een anyumara, 11 pond schoon aan de haak met een lengte van mijn hele been. Waar Robin heel kordaat en kalm zijn vangst binnen haalt, word ik met veel gilletjes bijna overboord getrokken. Mijn vis probeert onder de boot door te ontsnappen, maar het lukt hem niet. De bootsman en gids zitten kostelijk te lachen en ik denk dat ze in het Surinaams tegen elkaar zeggen dat ik vis als een meisje. Ze zijn niet van plan me te helpen, maar het lukt me alleen natuurlijk ook wel. Ik houd me kranig, geef flink tegengewicht, maar ook weer niet te veel om te voorkomen dat ik achterwaarts het smalle bootje uit kieper. Hengel terug halen, beetje laten vieren en vlug aan het molentje draaien. Uiteindelijk vang ik nog een tweede vis, een red tail cat fish, 10 pond, die het me nog moeilijker maakt dan de eerste. Hij geeft zich niet gauw gewonnen, maar ik nog minder. De gids duwt me de vinnen in m’n handen en zo mag ik op de foto, terwijl de vis uit z’n kieuwen meurt en een soort scheetjes laat. Uiteraard laten we hem daarna weer vrij. Ere wie ere toekomt, Robin vangt vier en een halve vis (eentje wist vlak voordat ie aan de weegschaal hing nog net terug de rivier in te plonsen, dus die telt niet echt, vind ik), waarvan 1 super grote piranha van 5 pond, zo’n heel dikke waar de ogen van vadsigheid zowat uitpuilen. Ik vang er twee, waar ik net zo trots op ben hoor.

Dit was weer zo’n ervaring om nooit te vergeten. Bij iedere vakantie bedenk ik me “Kan het ooit nog mooier dan dit (houten hut op palen in het witte zand van Zanzibar, luxe lodge aan de rand van de Ngorongoro-krater, tentje op de rotsen van noord-west Spanje, da’s ook echt heel leuk hoor)” en nu vraag ik me weer af wat dit ooit nog kan toppen.

Vibrerend over de onverharde ondergrond, verlaten we dit paradijselijke stukje aarde waar ara’s en papegaaien in koppeltjes overvliegen wanneer je de krachtige heerser van dit bos bevaart, waar de reuzenrivierotters luidkeels aangeven dat je je in hun territorium begeeft en de toekans zich voorzichtig hoog in de boomtoppen laten zien. Al gauw vergeet ik weer dat ik een piepklein gammel propellorvliegtuigje zit en geniet ik van een uitzicht op meanderende rivieren door het tropisch bos. De Kabalebo zinkt weg in het sponzige lommerrijke matras. De nevel speelt met het licht, geeft schitterende regenbogen die ik nooit eerder vanuit deze positie zag en de zon zaait schakeringen van groen. Weer terug richtig de bewoonde wereld.