Warm bad, warme douche, koude cel

Het is zo’n aparte ervaring: Ik ben kilometers ver van huis, aan de andere kant van de wereld, in een land met tropische temperaturen en dito stortregens, waar palmbomen wuiven en de huizen vaak vervallen zijn en roestige golfplaten daken hebben, een land dat bewoond wordt door mensen in alle kleuren en soorten en al die mensen spreken mijn moedertaal! Als je in tram 7 stapt, zie je dezelfde etnische mengelmoes, maar wordt er veelal gesproken in een taal die ik in ieder geval niet versta. Ik kan hier gewoon tegen iedere zich-tot-mij-richtende jongen op straat in goed Nederlands zeggen: “Ik wil geen date met je, bad boy, en ik doe ook niet aan one-nightstands. Ik ben niet single, weet je. Wel een mooie six-pack heb je, by the way. Zeker low-carbdiet?”

Enfin, deze gewaarwording werkt zeker mee aan het gevoel van een `warm bad`, samen met de bijna 30 graden die de thermometer dagelijks aangeeft rond het middaguur en de overweldigende hartelijkheid van de Surinamers. Mijn nieuwe collega´s, bijvoorbeeld, zijn niet te beroerd om hun vrije avond en slaapbehoefte in te leveren om me mee te nemen naar de beste restaurants en meest bijzondere plekken om een biertje te drinken, om me ’s avonds rond te rijden door Paramaribo om me de stad by night te laten zien vanaf de Jules Wijdenboschbrug, om tripjes te organiseren naar vergane, door jungle overwoekerde koffieplantages en uitstapjes naar en op de rivier om me te doen verwonderen over de dolfijnen in de Surinamerivier. En dit was slechts week 1.

Het was dan ook een intensieve eerste vijf dagen met een druk schema waar de Libische veiligheidstroepen in Benghazi waarschijnlijk nog een puntje aan kunnen zuigen (Wat gebeurt daar allemaal, ik krijg een groot zwart blok door het beeld van de BBC..). De agenda startte ’s ochtends om 6 uur met het ontbijt, dat geruisloos overging in voorbereidingen voor de tweedaagde kick-off workshop van het project, dan vogels kijken op de oude koffie- en cacaoplantage Peperpot, bezoekje aan een fruitmarkt met fruitsoorten waarvan ik de naam al niet meer weet maar de smaaksensatie nog wel, plenaire sessies met alle projectpartners uit Suriname, Guyana, Frans Guiana, Nederland en London vol presentaties en discussies, een uitgebreid lunchbuffet met ongoing nadere kenismaking en projectbesprekingen, werkgroepsessies die weer naadloos overliepen in evaluaties en overleg over de verdere loop van het project, borrel op de pier bij de rivier, snelle douche (die was eigenlijk niet ingepland, maar die hebben we geforceerd), een omvangrijk diner, nog een biertje in de bar met het schema van de volgende dag en onze laptops op tafel en dan mochten we om half twaalf eindelijk naar bed en werden we vijf uur later alweer wakker met een jetlag, een overvol hoofd en wallen tot op de knieen (ik spreek nu voor mezelf). Gelukkig duurt dit soort conferenties maar een paar dagen, want dit houdt geen mens langer vol.

Ik ben een beetje de baby in deze projectgroep vol ervaren mensen en ik heb dan ook veel geluisterd, notities gemaakt en mezelf geintroduceerd als de consultant die hen straks gaat bellen, bezoeken en vriendelijk gaat verzoeken de nodige informatie op te sturen. Ik zal later nog wel iets vertellen over wat ik hier nou eigenlijk precies ga doen. Daar kon ik voor mijn vertrek nog weinig mededelingen over doen, maar dat is inmiddels een stuk duidelijker.

Mijn eerste indruk van het land is indrukwekkend. Ik heb nog niets van de binnenlanden gezien, maar zelfs vlak buiten Paramaribo is er al schitterend natuurschoon zichtbaar. De stad is heel apart en lijkt op niets dat ik eerder heb gezien. Uitgestrekt, laagbouw, rustig, vriendelijk ogend. Door de uitgestrektheid heb ik wel een fiets nodig om overal te komen denk ik. Op fietsers is de stad niet bepaald berekend en fietsen doet hier ook bijna niemand, maar als je hoofdwegen mijdt, heb je de meeste kans niet overreden te worden, begreep ik.

Verder vind ik dat het hier verdomd veel en hard regent voor een (korte) droge periode. Je kunt er donder op zeggen dat ergens tussen twaalf en zes een keer de hel losbreekt. Dit gaat gepaard met flinke windstoten, felle bliksemschichten en harde donderklappen die ruiten doen breken en auto-alarmen doen afgaan. Het regende hier gisteren zowat horizontaal. Ik heb schijnbaar wel een neus voor naderend onweer. Ik ben steeds 1 minuut voor de stortregens terug in mijn hotelkamer of ik zit net ergens binnen.

Puntje van aandacht vind ik de airoconditioning die hier werkelijk in elk gebouw loeit op standje vrieskist. Dat lijkt misschien prettig omdat je na vijf minuten lopen al aardige zweetplekken hebt, maar binnen zit je werkelijk met kippenvel. Dichte schoenen met sokken, lange broek, vestje, dit heb je toch wel minimaal nodig. Ik ben een Nederlander en ik vind 25 graden eigenlijk wel ideaal. Een beetje vreemd is het wel om vanuit 18 graden met je lange mouwen en je gympen de hitte en vochtigheid in te stappen, maar meestal zit je na een paar minuten weer in een airconditionede auto, hotellobby of Chinees restaurant.

Ik ga me hier prima vermaken! Morgen begint mijn eerste werkdag op het WWF kantoor en ik mag meteen flink aan de bak, daar heb ik zin in!

Ik vraag me trouwens af. Zou Guus Meeuwis weten dat “Het is een nacht” uit de speakers van Surinaamse taxi’s knalt?