Bite the dust

Ik heb een handpalm-, zitbot-, nek- en schaamlipmassage nodig. Na twee dagen 50 kilomter ketsen op een zadel en een stuur zonder vering over oude spoorbanen en onverharde modderige laterietwegen met kuilen en parallelle wasbordribbels, ploeteren en slippen door mul spierwit savannezand, klunen over omvergevallen padversperrende bomen en waden door colakleurige kreken en diepe plassen, is mijn hele lijf beurs en mijn handen dusdanig verkrampt dat ik ’s avonds net als een hond mijn bord leeg moet likken. Mijn handen doen het niet meer. Waar ik verzuring verwachtte in de bovenbenen zijn het nu toch vooral de wrijvings-, steun- en trillingsopvangplekken die voorlopig even zijn uitgeschakeld.

Mijn zitvlak kon na de eerste dag wel al een tijgerbalsempje gebruiken, ik was namelijk lekker voorbereid vertrokken (as usual, wie van jullie herinnert zich nog mijn impulsieve actie om de Camino de Santiago te gaan lopen met slechts teenslippertjes aan mijn tere voetjes , zonder poncho terwijl het water onophoudelijk met bakken uit de lucht kwam, maar met 20 kilo kampeerspullen op mijn rug..?). Ik kijk naar mijn medelotgenoten. De twee meest ervaren fietsers hebben strakke pakjes aan met zeem in het kruis en zakjes achterin hun shirt om water, koolhydraathoudende snacks en camera in te doen. Zij zullen het wel weten, zou je denken. Ik kijk naar mezelf: een flodderende voetbalbroek, tasje om m’n heupen met camera en zonnebrand (doch geen heuptasje!), hemdje met daaronder een bikini (we kwamen onderweg toch leuke verkoelende kreekjes tegen?) en een kapsel waar geen helm overheen past.

Ik denk de eerste dag nog dat die mannen zwaar overdrijven met hun spandex koersbroeken, maar als ik de tweede dag mijn velo weer bestijg, voel ik alle pijnpunten van de dag ervoor (en mijn helm was nog zompig, jammie). Ik heb Leontien Zijlaard-van Moorsel wel eens horen spreken over “gehakt tussen haar benen”, ik heb nu een redelijke voorstelling van hoe dat er ongeveer uit ziet. Toch, na twee uur op de mountainbike lijk ik die pijntjes er weer uit te trappen en pas weer uren later, tegen het einde, begint het op oude plekken weer te zeuren en komen er nieuwe klachten bij.

En toch was het echt fantastisch! ECHT! Wanneer ik de techniek van door het zilverzand fietsen doorheb, wat vooral neerkomt op constant doortrappen op een lichte versnelling, doorbijten en niet bang zijn om te vallen, krijg ik een enorme kick. Het achterwiel slipt van links naar rechts, maar als ik doorfiets, blijf ik me inderdaad gestaag verplaatsen. Ook de plotseling afdalende bospaden, waarbij ik flink snelheid maak en heel hard hoop dat mijn voorwiel niet ineens uit de vork draait en ik onverwachts een kleine sprongetje maak over een boomstronk, zijn enerverend te noemen (maar vooral ook beangstigend, dien ik eerlijkheidshalve te zeggen). De laatste 15 kilometer van dag twee heb ik wel afgezien, reed ik niet meer met mijn lijf maar met mijn hoofd en stuitte ik ongecontroleerd steeds van het stuur over de wasbordweg. Maar de overheersende gedachte bleef: dit is ge-wel-dig om te doen, ik voel me keistoer en wat een schitterende omgeving om te mountainbiken. De vegetatie en het terrein in het savannegebied rondom de Zanderij verandert met iedere kilometer die ik afleg ; van naaldbos tot palmbomen en jungle, van los kwartszand zonder enige mogelijkheid tot verkoeling door het ontbreken van overhangend bladerdak tot roestbruine bauxietweg ook in de volle zon.

Het was ook een bijzonder gezellige, interessante groep. Ik zal mijn medefietsers even aan je voorstellen:
Etto, Surinaamse gids en ervaren fietser met bovenbenen waar ik 6 keer in rond zou kunnen draaien ; Koert, een vijftiger in topconditie die in z’n eentje zowat de hele wereld per MTB doorkruist;
Johan (hij heet eigenlijk Hans of Jan of Kees, weet ik niet meer, maar hij praat precies zoals Johan Cruiff en hij lijkt zelfs een beetje op hem), klusser en zelfbenoemd oudste rollerskatebasketballer ter wereld, hij verlaat zijn huis in Amsterdam niet zonder skates en hij is een beetje loco; en
Suzette, een vlotte meid met eigen reisbureau in Amsterdam gespecialiseerd in Surinamereizen, ook onvoorbereid zonder glimmend broekje, zij wordt halverwege dag twee met de bezemwagen opgehaald.

Onderweg stoppen we regelmatig voor het spotten van toekans en apen, het luisteren naar een uitleg van Etto over krappa-noten, het eten van een markoesa’s en snickers en vooral voor het aanvullen van vocht. Ik voel gaandeweg mijn hoofd steeds beter passen in die helm, mijn ogen worden dieper de kassen in gezogen alsof ze zich willen distantiëren van wat er allemaal gebeurt , mijn huidskleur verandert van wit met sproetjes naar paars met donkerrode vlekken, het eerste schuim wordt na een paar uur zichtbaar op mijn lippen en het zweet sijpelt langs mijn schenen mijn sokken in. Charmant he. Ook maken we dankbaar gebruik van elke kreek die we tegen komen. De fietsen gaan aan de kant, de zere delen mogen even rusten en we duiken met kleren en schoenen in het heerlijk frisse water. Daarna lekker uitdruppen op het fietske. ’s Avonds wanneer de flapjes weer mogen ademhalen, schrik ik wel even van mijn loopgraafvoeten. Ook heel charmant, van die witte weken vellen om je tenen en knokels.

We overnachten op camping Palulu, een schitterende plek middenin het savannegebied waar onze hangmatten onder gevlochten daken worden opgehangen en we werkelijk fantastisch te eten krijgen. Ik bedenk me dat het menu voor jullie waarschijnlijk niet eens zo bijzonder zal klinken (pasta, salade, aardappeltjes, vis en vleesspiezen van de barbecue), maar na uren op de MTB was dat precies wat ik nodig had. Ik krijg te horen dat ik heb lopen schaften als een mijnwerker en ik ben er nog niet over uit of ik dat als compliment of als belediging op moet vatten. Het is in ieder geval een pluim voor de kok. Er is geen elektriciteit en ’s avonds is het er werkelijk pikdonker. Ik had natuurlijk geen zaklampje bij me (had ik al gezegd dat ik niet zo goed was voorbereid) dus op de tast struikel ik 's avonds op mijn blote voeten van de wc richting de olielamp die flikkert in de hut die ik met snurkers Koert en Johan deel. Totdat ik zowat tegen een boom oploop waarop zich een 20 centimeter grote zwarte vogelspin stil houdt, die door de Palulu eigenaar ineens wordt belicht. Zo’n wrede tarantula heb ik nooit eerder gezien en deze loert op 4 meter van mijn slaapplaats terwijl ik net had besloten dat een klamboe over mijn hangmat heen veel te benauwd zou zijn en mijn intense contact met de nachtelijke buitenwereld zou killen. Toch slaap ik bijzonder lekker. Ik word wel vroeg gewekt door gezoem en gebrom om m’n oren, maar ik duik diep in m’n capuchon en tuk nog even verder. Om de klamme nacht van me af te spoelen loop ik na zonsopkomst over het campingpad dat uit de jungle is weggekapt naar de sprookjescahtige kreek vlakbij. Hier is het heerlijk wakker worden. Ik krijg helemaal het Fata-Morgana-Efteling-gevoel bij het weelderige stille groen, de grote blauwe tropische vlinders en het donkere spiegelde wateroppervlak.

Nu ik dit schrijf, herbeleef ik mijn laatste fantastische weekend in Sranang waarbij ik actie en inspanning hoopte te combineren met ontspanning. Nou, dat is gelukt. Zo nog even de billetjes in de zalf zetten.